Pierwsza wzmianka o kościele w Koniewie datowana jest na 1288r. W średniowieczu był on kościołem pod wezwaniem św. Bartłomieja. W 1311r. wymieniany jest w źródłach ?Dominus Johannes? ? proboszcz w Koniewie. Początkowo prawo patronatu nad kościołem należało do księcia, od 1288r. do klasztoru w Wolinie, od czasów reformacji, tj. od ok. 1534r. ponownie do książąt pomorskich, a następnie królów pruskich. Obecnie istniejący kościół powstał prawdopodobnie w I połowie XVI w. Pierwotnie był on budowlą bezwieżową, ok. 1m niższą od obecnej. Wzniesiony z cegły z domieszką kamienia miał nietynkowane elewacje, z których główna – od strony zachodniej była przepruta półkoliście zamkniętym, uskokowym portalem i zwieńczona blendowym szczytem. Według Bronischa-Ohlego kościół ten miał powstać jeszcze w średniowieczu, a w XVIw. przedłużony został o poligonalnie zamkniętą część wschodnią. Prawdopodobnie w II połowie XVII w. dobudowano od zachodu istniejącą dziś wieżę drewnianą.
W 1748r. konduktor budowy J.G.Dames wykonał dwa (nie zachowane do dziś) projekty odbudowy i powiększenia kościoła, będącego wówczas już w bardzo złym stanie techniczny. Ponieważ projekty te nie zachowały się , trudno dziś stwierdzić, na ile zostały zrealizowane podczas restauracji kościoła przeprowadzonej w latach 1749-1751 dzięki finansowemu wsparciu Erdmanna Joachima von Paulsdorfa z sąsiedniego Skoszewa. Podwyższono wówczas mury świątyni o ok. 1m, przebito nowe, większe okna, otynkowano elewacje, wykonano nowy dach, od strony północnej dostawiono przybudówkę zwaną ?chórem Paulsdorfa?, a starą wieże naprawiono i odnowiono.
We wnętrzu kościoła zbudowano barokowe empory: od zachodu (z odpowiednim napisem upamiętniającym odbudowę), od północy (w tzw. Chórze Paulsdorfa), za ołtarzem (dziś nie zachowane) oraz ustawiono barokową ambonę. W 1754r. malarz C.H. Rosenberg z Quedlinburga wykonał polichromię stropu nawy (chóry anielskie śpiewające ?Wielką Doksologię?) i ?chóru Paulsdorfa? (podobne chóry śpiewające ?Magnificat?). W 1781r. ustawiono w prezbiterium nowy ołtarz (obecnie nie zachowany). W XIXw. prowadzono przy kościele prace remontowe, nie wprowadzając jednak istotniejszych zmian. Dopiero podczas restauracji kościoła w 1939r. usunięto empory w prezbiterium oraz ołtarz z 1781r. Na jego miejscu ustawiono nowy ołtarz wykonany przez rzeźbiarza Ottona Flathaz Bad-Segeberg i podarowany przez artystę kościołowi. Przed 1945r. w kościele istniały ponadto liczne elementy wyposażenia, dziś nie zachowane: średniowieczne sakramentrium ścienne, zdobione malowaną ?Chustą Weroniki? i dekoracją ornamentalną, zamykane kutą kratą, malowidła en grisaille na drzwiach przedsionka i ściankach schodów empory północnej, bariera przed ołtarzem z malowidłami emblematycznymi w płycinach, epitafia i herby z XVIIIw., dwa kieliczy ? z 1617 i 1634r. , patena z 1614r., misa chrzcielna z 1670r., naczynia liturgiczne z XIXw., świeczniki ołtarzowe i wiszące (korpusowe).
W okresie powiojennym z wnętrza świątyni usunięto m.in. stare ławki oraz wszystkie epitafia i tablice herbowe. Ołtarz z 1939r. spalił się w latach 60.
Poniżej zdjęcia autorstwa Przemysława Brzezickiego (http://przemekbrzezicki.pl/).
KOŚCIÓŁ WRAZ Z OTOCZENIEM
WNĘTRZE KOŚCIOŁA
AMBONA
POLICHROMIE
TABLICE HERBOWE
ZACHEUSZKI
ORGANY
KOŚCIÓŁ W KONIEWIE NA STARYCH ZDJĘCIACH